Hete challenge

Woensdag 26 december

Een korte update; wegens te langzaam internet is het niet meer gelukt om meer foto’s te uploaden. Dat vinden we erg jammer! Wat we wel heel leuk vinden is het lezen van jullie reacties, dat doet ons goed en we genieten van jullie mooie woorden. Om antwoord te geven op jullie vraag: overdag is het hier rond de 30 graden en ‘s avonds koelt het af door het lekkere frisse windje dat er staat!

De wekker ging vanochtend iets eerder dan normaal, namelijk om half 8. Om 8 uur zou het ontbijt klaar staan en om 9 uur zouden we naar het weeshuis om vervolgens meteen met de bus naar een village te gaan. Het plan was om daar de gehandicapte kinderen die er wonen te entertainen met liedjes zingen, dansen en spelletjes doen. Maar, India zou India niet zijn als de plannen weer eens niet gewijzigd zouden worden.

We moesten een poosje wachten in het weeshuis, maar toen kwam Daniel ineens aanzetten met een kerst-taart. Hij vroeg wie er als eerst jarig zou zijn vanuit de groep, dit bleken de mensen die in FEBRUARI jarig zijn, te zijn; Simone, David & Laura Meinema. Zij mochten kaarsjes uitblazen, samen de taart aansnijden en elkaar weer romantisch voeren!

Vervolgens moesten we weer een poosje wachten en hebben we besloten om de knuffeltjes uit te delen aan de kinderen van het weeshuis. De kinderen waren hier erg blij mee en toonden hun knuffels vol trots aan iedereen die zij tegen kwamen.

Rond 10 uur, een uur later dan op de planning stond, stapten we dan eindelijk in het busje. Aangekomen op de bestemming, bleek het “dorpje” niet voor verstandelijk gehandicapten te zijn, het was een leprakolonie. We kregen hier een rondleiding van Daniel, die ons meerdere malen vroeg om te bidden voor de bewoners. We hebben knuffels en kaartjes uitgedeeld aan de bewoners, zij toonden veel blijdschap en dankbaarheid hierbij.

Later moesten wij in een veel te kleine ruimte ons dansje van Every Praise uitvoeren. Hierbij werden meerdere klappen uitgedeeld aan onze groepsgenoten, soms per ongeluk maar soms ook wel degelijk expres. Petten werden afgeslagen maar deze werden later getoond tijdens een ware modeshow van Daniel.

Na het dansje hadden wij een lekker vakantiegevoel, maar dan op de Indische manier. We zaten namelijk niet met onze voeten in het zand, maar de rijst kriebelde tussen onze tenen door. Nadat Daniel en Joyce alle rijst uit de zakken hadden gehaald, moest het er weer in. Omdat zij als Indiërs waarschijnlijk gewend waren dat het werk op een niet logische gedaan werd, keken zij hier niet van op.

Op een chaotische manier maakten wij de bewoners blij met eten en nieuwe kleding. Voor Joyce en Daniel werd dit te onoverzichtelijk, dus werden wij het busje weer ingeloodst. Op naar de volgende bestemming; een opening van een appartementencomplex. Bij elke deur die in dit gebouw te vinden was, moest een lintje worden doorgeknipt, hierbij kwamen de woorden ‘In the name of the Father, Son and Holy Spirit’ 12 keer voor.

Na het lintjes knippen gingen we boven naar het terras. Hier werden meerdere getuigenissen gegeven en gezongen. Ook mochten wij ons dansje van Every Praise opnieuw uitvoeren. Omdat hier meer ruimte was dan bij de leprakolonie, werden de blauwe plekken gespaard en bleven petten om het hoofd, wel vergezeld met druppeltjes zweet.

Na het dansje werden onze voedingsstoffen aangevuld met als verrassing: kip en rijst. Het toetje was verbazingwekkend lekker. Het was een drabje met rijst en noten. Deze werd door alle groepsgenoten naar binnen geslobberd.

Na het eten gingen wij op weg naar een boerderij waar wij eerder waren geweest, op 25-12 hadden wij hier namelijk eten uitgedeeld en op deze boerderij stonden ook onze gekochte geitjes.

Vandaag mochten wij deze geitjes opnieuw bezoeken, dit keer zonder kopstoten. Ook mochten wij een speciale dienst bijwonen die Daniel gaf voor de pastors die hij opleidt. Hierbij mochten wij bijbels, liedboeken en materiaal voor het heilig avondmaal uitdelen.

De telefoons die wij vanuit Nederland hadden meegebracht, kregen nieuwe eigenaren. De pastors waren hier erg blij mee.

In de bus naar huis zong, klapte en danste onze bestuurder Isaac mee met welbekende hitjes zoals: “Blijf je vana na na navond bij mij” van Moniqueje Smit en “Casanova”. Niet iedereen vond het een prettig idee dat Isaac op deze momenten niet zijn handen aan het stuur had en deze mensen voelden dan ook het tongetje al tegen het doek van de broek aan zitten.

Nadat wij door superster Isaac werden afgezet bij ons “huisje”, hebben wij de locale winkeleigenaren blij gemaakt met het kopen van chips en frisdrank.

Toen wij terug in het huis waren kwamen Jim, Gert Jan en Simone op het idee om een challenge met het spelletje “steen, papier schaar” te verzinnen. De verliezer zou namelijk ‘hete’ chips moeten eten. Laura F, Manon en David sloten zich hier ook bij aan. Na wat hapjes van de chips gegeten te hebben, waren zij tot besluit gekomen dat deze chips niet heet genoeg was. Toen kwam het volgende fantastische idee: het eten van een hele peper (beeldmateriaal volgt). Terug bij de winkel was het even lastig om om uit te leggen wat zij bedoelden en kwam de winkeleigenaar eerst aan met een krant (newspaper). Jim heeft toen een mooie tekening gemaakt van iets waarvan hij vond dat het op een peper leek, terwijl de andere dachten dat het een wortel was. Gelukkig was het voor de winkeleigenaar wel duidelijk en kochten zij uiteindelijk 6 groene chili pepers. De challenge was inmiddels veranderd: de 6 jongeren gingen tegelijk de peper eten. Maarten zei nog zo: ‘Niet met je handen in je gezicht wrijven.’ Bij Jim en Simone kwam dit niet helemaal binnen en zij vonden het dan ook heel bijzonder dat hun ogen en neus zo zeer deden. Op het filmpje kwamen zij er later achter dat zij niet 1 keer, maar wel zeker 3 keer hadden gewreven, ja wij weten dan ook ECHT niet waar die pijn vandaan kwam? :P

De rest van van de groepsgenoten heeft genoten van deze hete challenge.

‘s Avonds op de slaapkamer deden Linda, Laura M en Dyanne nog een spelletje: “wie is het?” Op een gegeven moment kreeg Linda het kaartje Queen Elizabeth op haar hoofd en moest ze deze dus raden door middel van vragen stellen. Brenda zei heel zelfverzekerd: “Als Linda deze zonder hints raadt, krijgt ze mijn laatste bus met pringles, dit raadt ze namelijk toch nooit!” Door deze uitspraak is Brenda haar laatste bus pringles kwijtgeraakt en werd het tegendeel bewezen.

Groetjes Dyanne en Simone

Uitspraken van de dag:

• Julia: “Dyanne, ik noem je al de hele week DyOnne, heb je dat nog niet gehoord?” Dyanne: “Oh nee en maakt niet uit hoor.” Julia: “Ik denk dat ik mijn lenzen even opnieuw moet laten testen.”
• Gert Jan: “Help ik ben mijn fles kwijt, ik ben mijn fles kwijt!” Rianka: “Hij zit gewoon onder je arm hoor.”
• Jim krijgt een bakje met een toetje. Ze vragen of hij het lekker vindt. Jim: “Heerlijk! Je moet alleen niet aan de stukjes denken.”
• Een geit had een touw om zijn poot vastzitten. Manon zegt hierop tegen de geit: “Doe nou ff your leg.”.
• Jim pakt de zonnebril van Rianka en zet deze op, Jim zegt: “Wooow, deze zonnebril heeft sterkte!” Rianka: “Ja dûh!” Jim: “Heb jij een bril dan?”